**

Regie: Tim Burton
Info: V.S., 2010, 108 min.
Leeftijd : vanaf 10 jaar

Dat Tim Burton Alice in wonderland verfilmt, hoeft niemand te verwonderen. Hij is een meester in het scheppen van visueel rijke werelden. In de versie van Burton is Alice een negentienjarig meisje dat terugkeert naar Wonderland. Alice vlucht naar het land uit haar kindertijd op het moment dat ze ten huwelijk wordt gevraagd door een weinig appetijtelijke man met een zwakke maag. Alice betwijfelt of ze klaar is voor een leven waarin ze tussen de lijntjes dient de kleuren. Ze duikt de konijnenpijp in, en kijkt vol verbazing naar een wereld die ze niet herkent.
Oude bekenden dienen zich aan: de rups die graag in hogere sferen verkeert, Tweedledee en Tweedledum en de Mad Hatter. Laatstgenoemde was ooit een koninklijke hoedenmaker maar nu bestrijdt hij de wrede Rode koningin, die haar land in een wurggreep houdt. Alice sluit vriendschap met de Mad Hatter – een glansrol alweer voor Johnny Depp die het laken helemaal naar zich toetrekt. Hij kijkt Alice aan met zijn limoengroene ogen, zijn verwarring is ontroerend.
Alice geraakt verstrikt in de taalgrapjes en ze verbaast zich over de zware opdracht die haar wacht: de rode koningin een nederlaag toebrengen. Het oorspronkelijke verhaal van Lewis Carroll is – niet verwonderlijk – filosofischer, spitser en erudieter dan deze film die vooral visueel verbluffend is. Alice’ verkenning van het wonderlijke rijk zorgt voor prachtige beelden. Voor diepgang ben je hier niet aan het juiste adres. Vooral de laatste 25 minuten van de film krijgt de kijker de gebruikelijke saaie actiefinale geserveerd. Niet enkel tijdens deze laatste scènes merk je dat dit geen film is voor kleine kinderen. ‘Alice in wonderland’ heeft niets verlokkelijks of zoets. Het is een gruwelijke hallucinatie; geen kind zou graag in dit universum achterblijven. De monsters zijn even eng als in de latere Harry Potter-films.

Kathy Mathys