Elvis Peeters – Wij – Podium

‘We maakten ons geen illusies over wat we wilden. We wilden hen uitdagen, hen platvloers verleiden tot een ongeval. Wij hadden alles wat zij niet hadden: vrijheid, dwaasheid, ongebondenheid, durf, tijd.’ Het is zomer. Vier jongens en vier meisjes voelen hoe de verveling en de leegte hen aangaapt. Omdat ze niets beters te doen hebben en omdat ze zich willen verzetten tegen de dreigende stolling verliezen ze zich in extreme spelletjes. De meisjes vatten post op een snelwegbrug en tillen hun rokjes op. Ze dragen geen slipje. Ze wachten tot de chauffeurs botsen. Wanneer dit ook werkelijk gebeurt, gaan ze op zoek naar extremere uitdagingen. Ze gebruiken hun jonge, kloppende lijven. Hun lichamen zijn pionnen, kostbare grondstoffen. In het begin van de zomer richten de acht zich vooral op elkaar. Daarna keren ze zich naar de buitenwereld. De meisjes beginnen hun lichaam te verkopen, de jongens beheren het geld. Hoe lang zal het duren voor er onenigheid ontstaat en de ‘wij’ verbrokkelt?

‘Waarschuwing expliciete roman’ staat te lezen op de cover van ‘Wij’. Het lijkt wel een hiphopalbum. En terecht: sommige passages in dit spraakmakende boek zullen je overdonderen, doen walgen. De tieners in ‘Wij’ zijn niet meteen doorsneefiguren. Ze rouwen niet om een kapotte relatie, ze tobben niet om een ruzie met hun ouders. Ze zijn hard als glas, nietsontziend, ze razen. ‘We hadden gewoon willen zien wat er zou gebeuren, hoe het zou zijn, meer niet.’ De nihilistische en tegelijkertijd erg poëtische sfeer in het boek doet denken aan films als ‘Ken Park’ en ‘Kids’ van Larry Clark. Je leert de acht nooit goed kennen, ze zijn een front, klinken als één stem – tot het misgaat. Ze verwijten volwassenen hun ingeslapen attitude, hun burgerlijkheid, hun saaiheid. Ze nemen ‘geen echte beet van het leven’. De kids hebben uiteenlopende achtergronden, de ene studeert mechanica, de andere leest moeilijke filosofie. Peeters schreef dan ook geen sociale studie, wel een knappe, gecondenseerde roman over de vraag ‘Hoe houd je de verveling van je lijf?’. De taal is sterk uitgepuurd, ritmisch en betoverend. Nogmaals, niet voor gevoelige zielen.

De Vlaamse Elvis Peeters schreef in 2006 de roman ‘De ontelbaren’. Vorig jaar publiceerde hij de poëziebundel ‘Dichter’. In de jaren 1980 was Peeters de frontman van de rockband Aroma di Amore.

Kathy Mathys