Margaret Atwood – Als laatste het hart (De Standaard)

1492137Zonder hartslag

 

Margaret Atwood laat seksrobots los op haar personages in haar matige roman ‘Als laatste het hart’.

 

Kathy Mathys

 

De tijden zijn bar, zo bar dat sommigen het bloed van hun baby aan de bloedbank verkopen voor wat cash. Stan en Charmaine leven in hun auto, hun enige bezit. ’s Nachts vrezen ze de plunderaars en geweldplegers die overal rondhangen. Tijdens de crisis, die Atwood niet nader specificeert in de tijd, verloor Stan zijn baan en het jonge echtpaar diende hun huis te verkopen. ‘Hun auto vormde de enige barrière tussen hun en verkrachting door een bende,’ schrijft Atwood in het begin van haar boek.

Charmaine heeft een luizenbaantje in een bar zodat ze niet omkomen van de honger. Dan doet er zich een kans voor: wanneer de twee deelnemen aan het Positron Project hoeven ze zich nooit meer zorgen te maken over geld of geweld.

Voor Amazon schreef Atwood een reeks Kindle singles, korte verhalen die een serie vormden. Veel plot, veel actie, een vleugje dystopie en een knipoog naar het noir-genre, daar draaide het om in de Positron-reeks. De reeks was lichter dan Atwoods toekomstromans ‘Het verhaal van de dienstmaagd’, ‘Oryx en Crake’ of ‘Het jaar van de vloed’. De Canadese breidde er nog een paar afleveringen aan en zo had ze een nieuwe roman. Net als in de trilogie, die begon met ‘Oryx en Crake’, is er sprake van een bandeloze buitenwereld en een uiterst hygiënische, geordende binnenwereld.

 

Platinum Plus

 

Dit is het idee achter het Positron Project: geen van de inwoners is werkloos want allemaal nemen ze deel aan een beurtrolsysteem. Op een maand als werknemer, volgt een maand als gevangene en zo gaat het altijd maar door. De werknemers zorgen voor de gevangenen en ze doen dat met zorg want volgende maand draaien de rollen om en ze willen geen wraakzuchtige bewaker of kok. Natuurlijk gebeurt er meer achter de schermen, er is sprake van een slechterik die geld wil verdienen met organenhandel en geavanceerde seksrobots. Atwood laat vallen dat de Belgen dol zijn op de robots en dat er een Platinum Plus-model verkrijgbaar is met een hartslag en een adem.

‘Als laatste het hart’ is in veel opzichten een typische Atwood: de nieuwe wereld wordt in veel details beschreven; er zit ironie in het boek, maatschappelijk engagement. De toon is erg luchtig, soms flauwkomisch. De personages zijn pionnen op het schaakbord van de schrijfster. Dit boek moet het hebben van veel plotwendingen, Charmaine en Stan hebben geen diepgang.

Atwood knipoogt naar Shakespeares ‘Een midzomernachtsdroom’ en verder doet dit denken aan ‘Soylent Green’, de scifiklassieker waarin lijken in de voedselproductie terechtkomen.

Hier en daar merk je dat de episodes aan elkaar zijn geplakt, er zijn bruuske overgangen. Atwood is altijd geboeid geweest door genrefictie, dat bewijst ze eens te meer. Alleen wordt dit boek bevolkt door zeepbelkarakters van wie het je weinig kan schelen of ze zullen knappen.

 

**

Margaret Atwood – Als laatste het hart – Prometheus – 320 blz. – 19.95 €.