Adam Haslett (° 1970) is een half-Engelse en half-Amerikaanse auteur die in 2002 debuteerde met de verhalenbundel ‘Je bent geen vreemde hier’. Schizofrenen, aan aids lijdende homoseksuelen, een bejaarde die zit te wachten op de dood: het was een prachtige maar intrieste collectie. Haslett beweert nochtans dat hij zich daar toen niet van bewust was: ‘Pas nu besef ik ten volle hoe donker die verhalen zijn. Zelfs ‘Union Atlantic’ – toch niet meteen een strandboek – is een pak hoopvoller, tenminste voor een aantal personages.’ Haslett kreeg de L.L. Winship/PEN Award voor zijn verhalen en was Pulitzer Prize-finalist. De verwachtingen voor ‘Union Atlantic’ waren dan ook torenhoog. Haslett pakt het ambitieus aan. Een grote cast, ethische dilemma’s die moeilijk volledig te doorgronden zijn, de financiële malaise van de voorbije paar jaren en twee oorlogen – Irak en de Eerste Golfoorlog: het komt allemaal aan bod in ‘Union Atlantic’. Hasletts verhalen beginnen altijd met een personage. In het geval van ‘Union Atlantic’ had hij al snel een zestal hoofdspelers, al wist Haslett aanvankelijk niet goed hoe hij ze met elkaar kon verbinden. In de beginfase waren de personages misschien afzonderlijke continenten, in ‘Union Atlantic’ is dat niet meer het geval en zijn hun levens sterk met elkaar vervlochten. De knapste personages zijn Doug, Charlotte en Nate. De psychologie van de financiële topmannen is niet altijd tot op het bot uitgewerkt, waardoor deze roman toch geen volledige triomf werd. Vooral het personage van de baas van Union Atlantic stelt teleur. In Amerika bestempelen velen ‘Union Atlantic’ als de nieuwe ‘De correcties’ (roman van Jonathan Franzen, km). Die vergelijking houdt ergens wel steek: beide romans vatten de tijdsgeest en koppelen het intieme aan het globale. Toch is Franzens familiegeschiedenis nog beter. Hier en daar lijdt ‘Union Atlantic’ namelijk aan emotionele bloedarmoede, waardoor deze roman niet echt in de kleren gaat zitten. Knap, scherpzinnig en met onvergetelijke, lyrische passages. Alleen had het nog wat aangrijpender gekund. (Kathy Mathys)