‘Het leven ontstond in zee. De zeeën werden leeg. Zij zou de vissen redden.’ De ‘zij’ uit de vorige zin is Monique Champagne, een fonkelende naam voor een vrouw die het gevoel heeft dat haar hele bestaan zijn glans heeft verloren. Romanschrijfster Monique Champagne heeft liefdesverdriet. Om de pijn te vergeten, stort ze zich met volle overgave op een nieuw project. Ze wil vissen redden, de literatuur geeft ze op. Zelfs fictie lezen wil ze niet meer. In ‘ruimtes zonder geheugen’ probeert ze het verleden weg te duwen. Ze trekt van de ene naar de andere anonieme hotelkamer en zorgt voor ‘poëtische intermezzo’s’ op wetenschappelijke congressen over tonijnen en platvissen. Verbekes derde roman is meteen ook haar sterkste. De taal is veel minder gecondenseerd en droog dan in ‘Slaap!’, de metaforen en symboliek zijn erg sterk maar nooit bombastisch. ‘Dit is de leeftijd waarop prettig gestoord in gestoord dreigt over te gaan’, bedenkt Monique tijdens een eenzaam feestje. De donkere, tragische humor is even treffend als in ‘Slaap!’. (Kathy Mathys)